Docter Dromer

Buiten waaide de warme wind uit de Hooglanden van Overveer over het universiteitsterrein. Binnen, in de zinderende hitte van de kleine collegezaal, probeerde Ikash bij te houden wat de professor declameerde.
“Hoe een bersoun gevormd wordt, is evenzeer afhankelijk van de bisiteins die door andere bersouns in trilling worden gebracht. Slechst door de juiste perceptie van het bisiteins-plasma kan worden ingeschat in hoeverre waarheid en dromen van elkaar worden gescheiden.” De professor draaide zich om naar het zwarte bord en krijtte er enkele formules op.
Ikash was afgeleid door de trillingen in het bisiteins-plasma van een van zijn medestudenten, en liet daarna zijn perceptie van de werkelijkheid voor wat het was en gaf zich over aan dromen.

De avond was zoel en zacht, de warmte straalde van de witte huizen. Onder een luifel van wijnranken deden Ikash en zijn kameraden zich tegoed aan de inhoud van een fles Atheizer Rood.
“De professor was wèl kwaad op je, hoor,” zei Vanisaj.
“Kan toch iedereen gebeuren, dat je in slaap valt in die lome hitte in de collegezaal,” wierp Ikash tegen. Hij wreef zijn slaap, waar het krijtje hem had geraakt. Bersoun, bisiteins, multi-dimensieleer, het was heel moeilijke stof om te doorgronden. Hij was liever wakker gebleven, want De Droom Dimensie was een typisch struikelvak - en hij stond al niet erg sterk dat jaar.
“Ik snap het nut van het hele vak niet - waar is het nou goed voor? Wij worden opgeleid tot wetenschappers, we zullen de machines beheersen en de techniek ontwikkelen, wat moeten we nu met zoiets onzinnigs als dromen?” ging Ikash voort.
“Als je de werking van de droomdimensie beheerst, kun je die toepassen op de techniek. Er zijn al een aantal succesvolle proeven mee gedaan.”
Ikash grijnsde mismoedig. “Ja, Vanisaj, die proeven zijn aan onze universiteit in Altheizar gedaan, en de geleerden uit Ciniz en Ildritz lachen er alleen maar over. Wij studeren toch echt aan de minderwaardigste en goedkoopste universiteit van Daleth - het zal niet voor niets zijn dat dit de enige stad is waar je wat kunt leren over de droomdimensie?”
Maar daar ging Vanisaj niet op in. Als Ikash niet zo’n dromer was geweest, had hij misschien veel meer begrip kunnen tonen voor de mogelijkheden van de droomtheoriën. Sterker nog, juist omdat Ikash zo’n dromer was, zou hij die mogelijkheden als geen ander kunnen begrijpen. Hij zou de trillingen van de bisiteins kunnen ombuigen in zijn dromen, de techniek in die andere dimensie kunnen laten werken, en de droomdimensie kunnen integreren in de gebruikelijke dimensies. Het leek magie en blasfemie, maar het kon realiteit worden.
“Luister, Ikash, ik zal je helpen met het vak. Maar dan moet je een dromer worden. Ik zal zeggen hoe je dat kunt doen, en dan kun je de professor verbazen met je kennis die misschien hij zelfs niet heeft.” Vanisaj had een enthousiasme over zich, dat naar gevaar neigde, maar de wijn en de zoele avondlucht hadden Ikash alleen maar de woorden ‘helpen’ en ‘verbazen’ opgevangen. Hij knikte, knikkebolde bijna.
Vanisaj aarzelde geen ogenblik en bestelde een glas Tuijon voor zijn vriend.

De Tuijon had Ikash loom gemaakt, en droombeelden verschenen voor zijn ogen. Hij wist dat Tuijon een gemene uitwerking hebben kon, en dat De Kungsfelthan vol zaten met lui die de kracht van de Tuijon niet aan hadden gekund. Maar er waren ook geleerden geweest die de gelige drank als inspiratie voor hun genie gebruikten. Met hen voelde Ikash zich verbonden.
Voor het eerst zag hij hoe de kracht van de dromen de machines aan konden drijven, een eeuwig durende energie van trillingen. Zuigers pompten zwaar waar de trillingen zich tegen het staal beukten, en tandwielen maalden rond in een nu heldere frequentie. De droomdimensie was vervlochten met de werkelijkheid, en de harmonie in de trillingen maakten de realiteit vlak en glashelder als de zee bij windstilte.
Een formule rees op uit Ikash’s dromen, en klauwde zich vast aan zijn wetenschappelijke kennis. Dit was de sleutel voor de toekomst, de redding van de mensheid. Hij zocht een pen om deze waarheid voor de eeuwigheid te bewaren.

Een wit projectiel schoot uit de hand van de professor en raakte Ikash tegen zijn slaap. Hij schrok wakker en keek om zich heen. In de hitte van ze zon dansten de stofdeeltjes als op hol geslagen bisiteins. De collegezaal zinderde en hij vond het niet meer dan logisch dat hij had liggen dromen.